OCR

60 yder naegeeft dat hem naekomt, en zoo wel voor een goedt be- taeler, als voor een scherp maener gaen magh. Maer verwondert U E. dat die geest het op zoo groote personaedjen gelaeden heeft? daeraen ziet ghy zijne grootmoedigheit. Hebt gy voor ’t Tuchthuis niet zien staen de spreuk, die by den Poéet op Her- cules gepast zijnde, van de Tuchtvaeders geéighent wort: Virtutis est domare quae cuncti pavent. Hetgeen, daer alle man om swijght, Te temmen is manhaftheitsplight. Kan ook een heerlijk hart zich hooghlijker ophaelen, als met het wejden zijner gedachten door een heerschappie, gevoert over de geene die, met eenen grauw, aen Kaizars en Koningen ’t hart in de schoenen doen zinken? Maek vry rekening, dat, marmore zalen en gulde galeryen, niet dan prullen en poppegoedt zijn voor dengeenen, die gewent is over de toppen van myters en kruinen van drievouwde kroonen te wandelen. Ick zie wel wat U E. zeg- gen wil. Datter weenighe zijn, dien ’t gelukt zonder te struikelen, oft, aen die heete hoofden, zoo veel blaeren in hun voeten te branden dat het zap de kool niet waerdt en is, ende veelen nutter waer in een houte schotel over straet te krujpen. Te eélder is de kunst: ende te meer eers heeft hy daeraf, die ’t loflijk ujtvoeren kan. Niet dat my schempen en schieten een ridderlijke hanteering dunkt, oft, gelijk de vlieghen op een glas, over ’t gladde heenen te loopen ende op ’t rompeligh stal te houden; maer, gelijk U E. wel zeidt, den verweenden bakhujzen hunne wanschapenheit ende ezelen hunne ooren te toonen, op hoope, dat zy ’t zoo klaer niet vindende t’hunnent, oft het een dujf gelezen had, wat waters in hunnen wijn doen moghen, en kleender leeren zingen. Want anders is my tegens de borst, dat men de lujden leelijk ende af- van mindere hoogschatting van Vondel door den Drost, moet ik er toch op wijzen, dat hij door dezen uitdrukkelijk ,,de vrient” wordt genoemd, een benaming die Muller door een tamelijk gezochte interpretatie (zie noot 3) tracht te kleineeren. Ook de zoo spontane uitnoodiging tot Baeck: ,,Komt het zijn E, (d.i. Vondel) ook te pas met U E. eens over te stappen” (naar Muiden) wordt door Muller heel gewrongen geinterpreteerd door die noodiging om te zetten in deze woorden: ,,dat zwager Baeck Vondel wel eens mag meébrengen naar het Muiderslot.” In Hoofts woorden ligt toch de bedoeling om, wat wij noemen, Vondel tot een familiaar bezoek uit te noodigen, indien hem dit schikt en aangenaam kan zijn, en nog wel in gezelschap van Hoofts grooten vriend, zwager Baeck. Dus niet dat Baeck verlof krijgt om Vondel eens meé te brengen. Elders zal nog gelegenheid zijn om op te merken, dat prof. Muller, bij zijn poging om de verhouding van Hooft tot Vondel in het licht te stellen; waarbij van des eersten kant van weinig toenadering zou blijken; de vraag wel wat eenzijdig beschouwt, en steeds in het nadeel van Vondel uitlegt.

OCR + GPT-4o

yder naegeeft dat hem naekomt, en zoo wel voor een goedt be- taeler, als voor een scherp maener gaen magh. Maer verwondert U E. dat die geest het op zoo groote personaedjen gelaeden heeft? daeraen ziet ghy zijne grootmoedigheit. Hebt gy voor ’t Tuchthuis niet zien staen de spreuk, die by den Poéet op Her- cules gepast zijnde, van de Tuchtvaeders geéighent wort: Virtutis est domare quae cuncti pavent. Hetgeen, daer alle man om swijght, Te temmen is manhaftheitsplight. Kan ook een heerlijk hart zich hooghlijker ophaelen, als met het wejden zijner gedachten door een heerschappie, gevoert over de geene die, met eenen grauw, aen Kaizars en Koningen ’t hart in de schoenen doen zinken? Maek vry rekening, dat, marmore zalen en gulde galeryen, niet dan prullen en poppegoedt zijn voor dengeenen, die gewent is over de toppen van myters en kruinen van drievouwde kroonen te wandelen. Ick zie wel wat U E. zeg- gen wil. Datter weenighe zijn, dien ’t gelukt zonder te struikelen, oft, aen die heete hoofden, zoo veel blaeren in hun voeten te branden dat het zap de kool niet waerdt en is, ende veelen nutter waer in een houte schotel over straet te krujpen. Te eélder is de kunst: ende te meer eers heeft hy daeraf, die ’t loflijk ujtvoeren kan. Niet dat my schempen en schieten een ridderlijke hanteering dunkt, oft, gelijk de vlieghen op een glas, over ’t gladde heenen te loopen ende op ’t rompeligh stal te houden; maer, gelijk U E. wel zeidt, den verweenden bakhujzen hunne wanschapenheit ende ezelen hunne ooren te toonen, op hoope, dat zy ’t zoo klaer niet vindende t’hunnent, oft het een dujf gelezen had, wat waters in hunnen wijn doen moghen, en kleender leeren zingen. Want anders is my tegens de borst, dat men de lujden leelijk ende af-

Image