OCR

25 Leert ons het lastigh kruys verwinnen met geduld. Diog’nes in zijn vat bespot het ydel wroegen Van onze onnutte zorge, en leeret ons genoegen. De tijdelijcke haef leert Crates den Thebaen Om vord’ren inde Deughd’ ons al geheel ontslaen, En Solon dadelijck vermaent ons zonderlingen Met stille zedigheyd ons losse tongh te dwingen. Maer den verdurven Mensche en wast noch niet genoegh, Oft zijn gemoed al schoon met der Wijs-gieren Ploegh Dus omgespittet was: dies veel Poéten abel, Om leeren met genucht, verzierden men’ge Fabel, Die onder hunne schors’ gemeen lijck hielden in Een schoon geheymenisse oft leerelijcken zin, Daer mede t’ woeste volck al bourdigh en met jocken, Als met een lockende aes, goedwilligh wert getrocken In s’Wijsheyds heyligh net, den Goddelijcken strick Die ons geluckigh maeckt op eenen oogenblick. D’Histori-schrijvers, die benevens hun voorts brachten Al d’ou geschichten op den Altar der gedachten, Betoonden yeder cen met menigh voorbeeld schoon Hoet quaed zijn straffe vind en t’ goede zijnen loon, Hoe d’eene om leege valt, en d’ander is geklommen, Wanneer, waerom, waer door dit al is by gekommen. Maer als ick nu te gaer het onderscheyden werck Van alle schrijvers raep, zoo is hun oogen-merck En doel-wit algemeen geweest het schoon bekranste Beeld van d’oprechte Deughd, de Bruyt daer’t al om danste; Ick volgende als op ’t spoor (hoe qualyck het my veughd) Hier eenen Winckel heb geopent, daer de Jeughd Een kostelyck Threzoor van veelderley Kleynoden Voor eenen kleynen prys wert vriendlyck aangeboden. De Dicht-kunst vindmen hier vereenight hupsch en fijn Met Beelden, d’wijl sy beyds Gezusters t’samen zijn. D’een spreeckt, en d’ander zwijght; d’een klapt t’ geen d’ander [heelde; t’ Gedicht verklaert den zin en leerlijckheyd van ’t Beelde; De Beelden zijn de stof van’t vloeyende Gedicht, En toonen yeder zoo een vrolijck aengezicht. Maer als ick ommezie wie met een milde ontfermen Mijn slechte Musa voor de Schempers zal beschermen, Ick mijnen Abraham verkieze, knap en gaeuw’ Die heur vergunnen zal een liefelijcke schaeuw’: Alreede is sy verblijd, misschien om dat den zegen,

OCR + GPT-4o

Leert ons het lastigh kruys verwinnen met geduld. Diog’nes in zijn vat bespot het ydel wroegen Van onze onnutte zorge, en leeret ons genoegen. De tijdelijcke haef leert Crates den Thebaen Om vord’ren inde Deughd’ ons al geheel ontslaen, En Solon dadelijck vermaent ons zonderlingen Met stille zedigheyd ons losse tongh te dwingen. Maer den verdurven Mensche en wast noch niet genoegh, Oft zijn gemoed al schoon met der Wijs-gieren Ploegh Dus omgespittet was: dies veel Poéten abel, Om leeren met genucht, verzierden men’ge Fabel, Die onder hunne schors’ gemeen lijck hielden in Een schoon geheymenisse oft leerelijcken zin, Daer mede t’ woeste volck al bourdigh en met jocken, Als met een lockende aes, goedwilligh wert getrocken In s’Wijsheyds heyligh net, den Goddelijcken strick Die ons geluckigh maeckt op eenen oogenblick. D’Histori-schrijvers, die benevens hun voorts brachten Al d’ou geschichten op den Altar der gedachten, Betoonden yeder een met menigh voorbeeld schoon Hoet quaed zijn straffe vind en t’ goede zijnen loon, Hoe d’eene om leege valt, en d’ander is geklommen, Wanneer, waerom, waer door dit al is by gekomen. Maer als ick nu te gaer het onderscheyden werck Van alle schrijvers raep, zoo is hun oogen-merck En doel-wit algemeen geweest het schoon bekranste Beeld van d’oprechte Deughd, de Bruyt daer’t al om danste; Ick volgende als op ’t spoor (hoe qualyck het my veughd) Hier eenen Winckel heb geopent, daer de Jeughd Een kostelyck Threzoor van veelderley Kleynoden Voor eenen kleynen prys wert vriendlyck aangeboden. De Dicht-kunst vindmen hier vereenight hupsch en fijn Met Beelden, d’wijl sy beyds Gezusters t’samen zijn. D’een spreeckt, en d’ander zwijght; d’een klapt t’ geen d’ander [heelde; t’ Gedicht verklaert den zin en leerlijckheyd van ’t Beelde; De Beelden zijn de stof van’t vloeyende Gedicht, En toonen yeder zoo een vrolijck aengezicht. Maer als ick ommezie wie met een milde ontfermen Mijn slechte Musa voor de Schempers zal beschermen, Ick mijnen Abraham verkieze, knap en gaeuw’ Die heur vergunnen zal een liefelijcke schaeuw’: Alreede is sy verblijd, misschien om dat den zegen,

Image