OCR

24 Wat is een deughdigh Mensche een ciersel vander Eerden! Oft schoon den meestendeel hem acht van kleender weerden, Zoo blinckt hy inden hoop van dit verkeerd geslacht Gelijck een gouden Sterre in ’t droefste vanden nacht: Oft als een schoone Roos, die inde doornen struycken Op haeren groenen steel heur bladen gaet ontluycken, Waer uyt de lentsche Bye (terwijl de Zonne straelt) Geen doodelijck venijn, maer zoeten honigh haelt. Hoe heusch is zijnen mond! hoe heyligh zijn zijn treden! Hoe liefelijck zijn tael! hoe aengenaem zijn zeden! Hoe statigh van gelaet! hoe matigh aenden disch! Al watmen aen hem ziet aenmerckens weerdigh is: Gelijck een Lely-bloem verspreyt hy zijnen reucke; Een lesse is elcke daed, elck woord een gulden spreucke, Die aen hem wert gespeurt, die van hem wert gehoort, Al zwijght hy schoon, zoo spreeckt al watmen aen hem spoort: Hy is een naeckt voorbeelde, oft Spiegel daer de gecken Schaemrood in mogen zien hun schandelijcke vlecken, Daer meed’ sy zijn besmet, daer meed’ sy zijn besmeurt: Hy is den rechten touts, waer aen den vroomen keurt De deughd van zijne deughd, de vroomheyd van zijn leven, Hoe hoogh hy klimmen moet, hoe leegh hy is gebleven: Vermids den Bergh waer op de Deughd stijght inde locht, En heur gelauwert hooft maeckt inde wolcken vocht, Zoo hooghe is en zoo steij], jae moeylijck om bestappen, Langhs eenen engen pat, met gladde en slimme trappen, Vermids van duyzent nauw raeckt eenen op den t’sop Van dees verheven hooghte, alwaer hem zijnen kop Met palm bevlochten wert, tot teecken dat ten lesten Een heerelijcke Kroon den klimmers is ten besten; Zoo hebben d’Oude noeyt noch viijt noch moeyt gespaerd Om wisselen in Deughd des Menschen quaden aerd: De Philosophen oft verstandige Wijs-gieren Vervulden tot dien eynd’ het wit van hun papieren Met meen’ge schoone les, welck als een rijck Kleynood Zy wirpen yeder een, om niet, in zijnen schoot, En door een God’lijck vuyr des yvers voorts gedreven Bevestighden hun leer met een goed’ heyligh leven, Als penningen, die niet van heldre munte alleen Maer oprecht van alloey oock bloncken voor elck een. Pythagor’, Samos roem, ons leeret als de wijze Gebruycken soberheyd in dranck en oock in spijze. Den goeden Socrates, onnoozel zonder schuld,

OCR + GPT-4o

Wat is een deughdigh Mensche een ciersel vander Eerden! Oft schoon den meestendeel hem acht van kleender weerden, Zoo blinckt hy inden hoop van dit verkeerd geslacht Gelijck een gouden Sterre in ’t droefste vanden nacht: Oft als een schoone Roos, die inde doornen struycken Op haeren groenen steel heur bladen gaet ontluycken, Waer uyt de lentsche Bye (terwijl de Zonne straelt) Geen doodelijck venijn, maer zoeten honigh haelt. Hoe heusch is zijnen mond! hoe heyligh zijn zijn treden! Hoe liefelijck zijn tael! hoe aengenaem zijn zeden! Hoe statigh van gelaet! hoe matigh aenden disch! Al watmen aen hem ziet aenmerckens weerdigh is: Gelijck een Lely-bloem verspreyt hy zijnen reucke; Een lesse is elcke daed, elck woord een gulden spreucke, Die aen hem wert gespeurt, die van hem wert gehoort, Al zwijght hy schoon, zoo spreeckt al watmen aen hem spoort: Hy is een naeckt voorbeelde, oft Spiegel daer de gecken Schaemrood in mogen zien hun schandelijcke vlecken, Daer meed’ sy zijn besmet, daer meed’ sy zijn besmeurt: Hy is den rechten touts, waer aen den vroomen keurt De deughd van zijne deughd, de vroomheyd van zijn leven, Hoe hoogh hy klimmen moet, hoe leegh hy is gebleven: Vermids den Bergh waer op de Deughd stijght inde locht, En heur gelauwert hooft maeckt inde wolcken vocht, Zoo hooghe is en zoo steijl, jae moeylijck om bestappen, Langhs eenen engen pat, met gladde en slimme trappen, Vermids van duyzent nauw raeckt eenen op den t’sop Van dees verheven hooghte, alwaer hem zijnen kop Met palm bevlochten wert, tot teecken dat ten lesten Een heerelijcke Kroon den klimmers is ten besten; Zoo hebben d’Oude noeyt noch viijt noch moeyt gespaerd Om wisselen in Deughd des Menschen quaden aerd: De Philosophen oft verstandige Wijs-gieren Vervulden tot dien eynd’ het wit van hun papieren Met meen’ge schoone les, welck als een rijck Kleynood Zy wirpen yeder een, om niet, in zijnen schoot, En door een God’lijck vuyr des yvers voorts gedreven Bevestighden hun leer met een goed’ heyligh leven, Als penningen, die niet van heldre munte alleen Maer oprecht van alloey oock bloncken voor elck een. Pythagor’, Samos roem, ons leeret als de wijze Gebruycken soberheyd in dranck en oock in spijze. Den goeden Socrates, onnoozel zonder schuld,

Image