CAROLUS NIELLIUS AAN M. VEZEKIUS.

1625, 9 November.

Den Eerw. Godts. seer geleerde M. Vezekio, gevangene Jesu Christi op Loevesteyn.

Ick denck dat U.E. al verstaen heeft dat die van Rotterdam wederom last ontfangen hebben van de vergaderingen te stooren ende de Predicanten te vanghen. Doe Israéls verlossinghe wt de Aegyptische slavernij seer nabij was, begost Pharao sijne wreetheijt te vermeerderen. Dit en brenght mij gheen groote schrick aen: maer ben meer becommert over het wtgeven van Palamedes; daer veele Heeren haer grotelijks in sullen stooren, ende sullen 't achten voor een tweede brandende fackel, gelijck oock de vurige colomme voor op den titel staat. Het poema dunct mij treffelijck ende sinrijck gedaen. Sed an satis prudenter an satis pie, et an fructuose huiusmodi dentate scripta nunc temporis in lucem emittuntur vehementer dubito. Nostri Calchantes sullen dit seer tegen ons en onse gantsche sake misbruijcken, om de Regeerders op te wecken ende tot alle hardigheijt aen te hitsen. De Rechters van Palamedes een vreese aenjagende, alsoff wij alle te samen niet als wraecksucht, politique factien ende sanguinaria consilia en respireerden. En hiermede sullen de anderen alle de hardigheijt willen bedecken die men tegen ons gebruijckt. Ende men sal roepen dat dit een voorbode is van nieuwe conspiratie. Ick soude liever sien, dat van onse zijde niet dan vreedsame, sachtmoedighe, stichtelijcke schriften wtquamen. Want ick niet en can sien wat goets noch voor onse goede sake noch tot voordeel van 't vaderlandt daer mede wtgerecht wordt, dat men tweedrachten ende verbitteringhen vermeerdert. Die meer als groot genoech sijn. Nec tamen respiciendum erat quid adversarii audire mereantur, quam quid nos loqui deceat. Doch wij en connen niet verhinderen, dat de luyden, die buijten sijn, wtbersten wat haer belieft.

CAROLUS NIELLIUS TO M. VEZEKIUS.

November 9, 1625.

To the honorable and very learned M. Vezekius, prisoner of Jesus Christ at Loevestein.

I think you already know that those in Rotterdam have once again received orders to disrupt the meetings and capture the preachers. When Israel's deliverance from Egyptian slavery was very near, Pharaoh began to increase his cruelty. This does not frighten me much, but I am more concerned about the publication of Palamedes. Many gentlemen will be greatly disturbed by it and will see it as a second burning torch, just like the fiery column on the title page.

The poem seems to me to be excellently and cleverly done. But whether it is prudent enough, pious enough, and whether such writings are beneficial to publish at this time, I seriously doubt. Our opponents will misuse this greatly against us and our entire cause, to incite the rulers to all kinds of harshness. The judges of Palamedes will be terrified, as if we all only breathe revenge, political factions, and bloody plans. And with this, others will want to cover up all the harshness used against us. They will claim that this is a harbinger of a new conspiracy.

I would rather see that from our side only peaceful, gentle, and edifying writings come out. For I cannot see what good or benefit for our good cause or for the advantage of the fatherland is achieved by increasing discord and bitterness, which are already more than enough. Yet, we should not consider what our adversaries deserve to hear, but what it is proper for us to say. However, we cannot prevent people outside from bursting out with whatever they please.