OCR

58 Tot dat de graeflijckheyd sat deerelijck gestrand. Dit streckt een’ heldre baeck, gelijck een schip op ’t sand. Dies laet, heer Landeslot, den breydel niet meer glippen: Maer muylband Wolfaerds al te lasterlijcke lippen. Want soo hy u niet vreest, soo ziddert ghy voor hem. Wanneer uw blixem suft, soo dondert sijne stem, En weckt een onweer, eer het plompe sinnen mercken, Dat op het land een’ zee gaet boven alle kercken, En ghy verlaeten en vermeestert sit aen ’t roer. Dit wist de Stuurman, die met jonckheer Robert voer. En met sijn’ meestren doen waer over boord gesprongen, Had hy niet ree geweest voor putger en kocxjongen. Men berreght schip en goed, door oeffening van tucht: Want d’ongebondenheyd is wonder nau van lucht, En scharp van snof en reuck, als sommigh slagh van dieren, En weet haer’ moed hier na te stracken en te vieren. Veel’ dingen sijn wel nut, maer al en is ’t niet fraey. Een huys verciert is met een’ schoonen papegaey, Maer snatert hy te veel, hy is gelijck eene aecxter, En moeylijck voor ’t gesin, gelijck een’ vuyle kaecxster. Een woord te sijner tyd geuyt, in suyvre tael, Een gulden appel is, in eene silvre schael. De wijse weeghtse als goud. Qua klap bederft goe seden, Dit treft vernaemlijck, die in ’t openbaar sal reden, En rekent dat hy sal den reghter rekning doen Van elck ontuchtigh woord. Nu braecktmen rijp en groen, Op wettige overheen, ja selfs op alle grooten, Op nabuurkoningen, ’s lands trouwe bondgenooten: Een’ lastering soo dier den Christen mond verbodn. Hoe gortigh ’t varcken sy, men roept: al schoon, al schoon, Al suyver Christendom, met heyligheyd behangen: En ’t hart een stinckpoel is, vol padden en vol slangen. Men dringt sijn’ naesten van den oever, om een punt, En elck sijn’ medechrist de saligheyd misgunt. ’t Geschil word groot geschat, ’t is menighmael een kleentje. In ’t ydel beckeneel, daer rammelt steentje beentje, En hierom sluytmen voor een’ andren ’s hemels poort, En die in eer wil staen, moet trecken aen die koord. De schemeringen sijn verlegen met de klaerheyd. Het minste stipken heet noodsaeckelijcke waerheyd. Geveynstheyd speelt haer’ rol op ’t geestelijck tooneel. Het weerlijck dooptmen met den naem van Gods krackeel. Wat kan de lamren rock al huychelaers verschuylen,

OCR + GPT-4o

Tot dat de graeflijckheyd sat deerelijck gestrand. Dit streckt een’ heldre baeck, gelijck een schip op ’t sand. Dies laet, heer Landeslot, den breydel niet meer glippen: Maer muylband Wolfaerds al te lasterlijcke lippen. Want soo hy u niet vreest, soo ziddert ghy voor hem. Wanneer uw blixem suft, soo dondert sijne stem, En weckt een onweer, eer het plompe sinnen mercken, Dat op het land een’ zee gaet boven alle kercken, En ghy verlaeten en vermeestert sit aen ’t roer. Dit wist de Stuurman, die met jonckheer Robert voer. En met sijn’ meestren doen waer over boord gesprongen, Had hy niet ree geweest voor putger en kocxjongen. Men berreght schip en goed, door oeffening van tucht: Want d’ongebondenheyd is wonder nau van lucht, En scharp van snof en reuck, als sommigh slagh van dieren, En weet haer’ moed hier na te stracken en te vieren. Veel’ dingen sijn wel nut, maer al en is ’t niet fraey. Een huys verciert is met een’ schoonen papegaey, Maer snatert hy te veel, hy is gelijck eene aecxter, En moeylijck voor ’t gesin, gelijck een’ vuyle kaecxster. Een woord te sijner tyd geuyt, in suyvre tael, Een gulden appel is, in eene silvre schael. De wijse weeghtse als goud. Qua klap bederft goe seden, Dit treft vernaemlijck, die in ’t openbaar sal reden, En rekent dat hy sal den reghter rekning doen Van elck ontuchtigh woord. Nu braecktmen rijp en groen, Op wettige overheen, ja selfs op alle grooten, Op nabuurkoningen, ’s lands trouwe bondgenooten: Een’ lastering soo dier den Christen mond verboôn. Hoe gortigh ’t varcken sy, men roept: al schoon, al schoon, Al suyver Christendom, met heyligheyd behangen: En ’t hart een stinckpoel is, vol padden en vol slangen. Men dringt sijn’ naesten van den oever, om een punt, En elck sijn’ medechrist de saligheyd misgunt. ’t Geschil word groot geschat, ’t is menighmael een kleentje. In ’t ydel beckeneel, daer rammelt steentje beentje, En hierom sluytmen voor een’ andren ’s hemels poort, En die in eer wil staen, moet trecken aen die koord. De schemeringen sijn verlegen met de klaerheyd. Het minste stipken heet noodsaeckelijcke waerheyd. Geveynstheyd speelt haer’ rol op ’t geestelijck tooneel. Het weerlijck dooptmen met den naem van Gods krackeel. Wat kan de lamren rock al huychelaers verschuylen,

Image