OCR

56 Harpoen, aen Jonckheer Landeslot, Heer van Uryburgh. Ick heb, heer Landeslot, doorreysend uw gebied, Daer menighmael vernacht, en veel van Godefried, Den preker van uw vleck, de boeren hooren roemen, Wiens lof sy met geen’ kunst behoefden te verbloemen. Wie vond in deeghlijckheyd oyt sijns gelijcken meer? Gode offerde hy sijn’ dienst’ sijn’ trou aen sijn’ landsheer, En bragt dat woeste volck tot deughdige bekeering, Door voorgang eer dan door sijn’ ongetoyde leering. Sijn woord was eveneens als een gesegend saed. Hy was der sielen sout. Noyt moeyde hy sich met staet Of weerlijcke heerschappy. Het licht blonck wt sijn leven. Al wat de bybel leert stond in sijn hart geschreven: Ja sijn godvruchtigh hart, dat was der deughden kerck. Wat drempel hy betrad, daer bleef een heyligh merck. Sijn mond was troostelijck den aengevochten bedde. Wat onlust reesser, dien hy niet met wijsheyd redde? Baldadigheyd nam af, soo ras hy trad op stoel, Gereghtigheyd die groeyde, en pleyters werden koel. De kroegen stonden leég. Geen mes werd wtgetrocken. d’Opreghtigheyd des mans klonck luyder als de klocken. Hy was vernoeght in ’t kleen, gewilt by arm en rijck, En stondse bey ten dienst. Sy golden hem gelyck. Men sagh hem selden aen der rijcke lieden disschen: Wel moght hy wit sien, maer vermyde d’argernissen. Soo lang sijn leven duurde hing ’s vollecx hart aen God, En ’t was gehoorsaem sijnen vryheer Landeslot. Hoe wenschelijck sou ’t sijn voor landen ende steden, Indienmen nu ’t geloof niet na spitsvondigheden, Die luttel stichten, ging waardeeren al te bot, (Verkeertheyd is ’t van ’t minst te maecken ’t hoogste lot) Maer na’et beleven: daer soo veel is aen gelegen, Dat niemand sonder dit kan erven Christus segen. Gewis had Godefried de waerheyd soo gevat, En hierom woeckerde hy met yver om dien schat. *t Getal dat socht hy min, met bidden en met wenschen, Als ’t pit en merreg van ter deughdgesinde menschen, En drong op ’t weeten niet soo vierigh, als op ’t doen. Dat was de rechte melck om heylgen op te voen. Waer sulcke voesters sijn, daer bloeyen d’ondersaeten: Daer hoeft de grootste stad geen wachthuys vol soldaeten, Om huysbraeck, plondring, moord, en stokebrandery

OCR + GPT-4o

Harpoen, aen Jonckheer Landeslot, Heer van Uryburgh. Ick heb, heer Landeslot, doorreysend uw gebied, Daer menighmael vernacht, en veel van Godefried, Den preker van uw vleck, de boeren hooren roemen, Wiens lof sy met geen’ kunst behoefden te verbloemen. Wie vond in deeghlijckheyd oyt sijns gelijcken meer? Gode offerde hy sijn’ dienst’ sijn’ trou aen sijn’ landsheer, En bragt dat woeste volck tot deughdige bekeering, Door voorgang eer dan door sijn’ ongetoyde leering. Sijn woord was eveneens als een gesegend saed. Hy was der sielen sout. Noyt moeyde hy sich met staet Of weerlijcke heerschappy. Het licht blonck wt sijn leven. Al wat de bybel leert stond in sijn hart geschreven: Ja sijn godvruchtigh hart, dat was der deughden kerck. Wat drempel hy betrad, daer bleef een heyligh merck. Sijn mond was troostelijck den aengevochten bedde. Wat onlust reesser, dien hy niet met wijsheyd redde? Baldadigheyd nam af, soo ras hy trad op stoel, Gereghtigheyd die groeyde, en pleyters werden koel. De kroegen stonden leég. Geen mes werd wtgetrocken. d’Opreghtigheyd des mans klonck luyder als de klocken. Hy was vernoeght in ’t kleen, gewilt by arm en rijck, En stondse bey ten dienst. Sy golden hem gelyck. Men sagh hem selden aen der rijcke lieden disschen: Wel moght hy wit sien, maer vermyde d’argernissen. Soo lang sijn leven duurde hing ’s vollecx hart aen God, En ’t was gehoorsaem sijnen vryheer Landeslot. Hoe wenschelijck sou ’t sijn voor landen ende steden, Indienmen nu ’t geloof niet na spitsvondigheden, Die luttel stichten, ging waardeeren al te bot, (Verkeertheyd is ’t van ’t minst te maecken ’t hoogste lot) Maer na’et beleven: daer soo veel is aen gelegen, Dat niemand sonder dit kan erven Christus segen. Gewis had Godefried de waerheyd soo gevat, En hierom woeckerde hy met yver om dien schat. ’t Getal dat socht hy min, met bidden en met wenschen, Als ’t pit en merreg van ter deughdgesinde menschen, En drong op ’t weeten niet soo vierigh, als op ’t doen. Dat was de rechte melck om heylgen op te voen. Waer sulcke voesters sijn, daer bloeyen d’ondersaeten: Daer hoeft de grootste stad geen wachthuys vol soldaeten, Om huysbraeck, plondring, moord, en stokebrandery

Image