OCR

54 De schaersheyd maecktse dier. Indien maer ’t onverstand Soo weynige alsser sijn erkende in hunn’ waerdye, En wysere heeren liet begaen met heerschappye, Men vondter noch genoeg, die niet soo seer en staen Na heerschen, danse met ’s lands welstand sijn begaen, En wenschen tyd en sorg en moeyte hier in te schieten, En niet een’ penning voor hunn’ diensten te genieten: Dat sijn niet sulcke, daer ick eerst van heb geseyd, Wiens Godsdienst op de tong en op de lippen leyd: Maer in een vroom gemoed; waer uyt die deughden groeyen, Die Hollands welvaert eer soo heerlijck deeden bloeyen, In spijt des dwingelands. Wel, wilmer noch niet aen? Of rijm ick, dat een boer dit Duytsch niet kan verstaen? Neen seker, ’t is dat niet. ’t Sijn kostelijcke tyen. Het paerd vreet nacht en dagh. In een’ karros te ryen. Een’ Juffer met haer’ sleep. De kinders worden groot: Sy worden op bancket en bruyloften genood. Een nieuwe snof komt op met elcke nieuwe maene. De sluyers waeyen weyts, gelijck een ruytervaene. En eyschtmen meer bescheyds, men vraegh het Huygens soon, In ’t kostelijcke mal: die weet van top tot toon De pracht en sotte prael tot op een hayr t’ ontleden. Hier schort het. Overdaed stopt d’ooren voor de reden: En kromt des vromen recht: deelt ampten wt om loon: En stiert den vyand ’t geen op halsstraf is verboén: Luyckt ’t oogh voor sluyckerye, en onderkruypt de pachten: Besteelt het land aen waere, aen scheepstuygh, en aen vrachten: Neemt giften voor octroy: of maeckt den geldsack t’soeck: En eyschtmen rekening, men mist den sack en ’t boeck. Hoewel het menschlijck is dat sulcke saecken beuren: "t Heeft dickmael oock sijn’ reén. Dick’ raeckter meed te veuren, Die verr’ ten achtren was. Kort om, dit’s onse plaegh. t Is, drijft den esel voort: gemeentenesel draegh: Het Jand heeft meel gebreck: dus breng den sack te molen. Het drijven is ons ampt: het pack is u bevolen. Vernoegh u, datghe sijt een vrygevochten beest: Is ’t na het lichaem niet, soo is het na den geest. Tot ’s lichaems lasten heeft de hemel u beschoren. Dit past u bet dan ons. Ghy sijt een slaef geboren. Best doet ghy ’t willighlijck van selven, dan door dwang. Dus raeckt het slaefsche dier, al hygende, op den gang. En sweet, en sucht, en kucht. De beenen hem begeven. Hy valt op beyde knien, als bad hy, laetme leven;

OCR + GPT-4o

De schaersheyd maecktse dier. Indien maer ’t onverstand Soo weynige alsser sijn erkende in hunn’ waerdye, En wysere heeren liet begaen met heerschappye, Men vondter noch genoeg, die niet soo seer en staen Na heerschen, danse met ’s lands welstand sijn begaen, En wenschen tyd en sorg en moeyte hier in te schieten, En niet een’ penning voor hunn’ diensten te genieten: Dat sijn niet sulcke, daer ick eerst van heb geseyd, Wiens Godsdienst op de tong en op de lippen leyd: Maer in een vroom gemoed; waer uyt die deughden groeyen, Die Hollands welvaert eer soo heerlijck deeden bloeyen, In spijt des dwingelands. Wel, wilmer noch niet aen? Of rijm ick, dat een boer dit Duytsch niet kan verstaen? Neen seker, ’t is dat niet. ’t Sijn kostelijcke tyen. Het paerd vreet nacht en dagh. In een’ karros te ryen. Een’ Juffer met haer’ sleep. De kinders worden groot: Sy worden op bancket en bruyloften genood. Een nieuwe snof komt op met elcke nieuwe maene. De sluyers waeyen weyts, gelijck een ruytervaene. En eyschtmen meer bescheyds, men vraegh het Huygens soon, In ’t kostelijcke mal: die weet van top tot toon De pracht en sotte prael tot op een hayr t’ ontleden. Hier schort het. Overdaed stopt d’ooren voor de reden: En kromt des vromen recht: deelt ampten wt om loon: En stiert den vyand ’t geen op halsstraf is verboén: Luyckt ’t oogh voor sluyckerye, en onderkruypt de pachten: Besteelt het land aen waere, aen scheepstuygh, en aen vrachten: Neemt giften voor octroy: of maeckt den geldsack t’soeck: En eyschtmen rekening, men mist den sack en ’t boeck. Hoewel het menschlijck is dat sulcke saecken beuren: ’t Heeft dickmael oock sijn’ reén. Dick’ raeckter meed te veuren, Die verr’ ten achtren was. Kort om, dit’s onse plaegh. ’t Is, drijft den esel voort: gemeentenesel draegh: Het land heeft meel gebreck: dus breng den sack te molen. Het drijven is ons ampt: het pack is u bevolen. Vernoegh u, datghe sijt een vrygevochten beest: Is ’t na het lichaem niet, soo is het na den geest. Tot ’s lichaems lasten heeft de hemel u beschoren. Dit past u bet dan ons. Ghy sijt een slaef geboren. Best doet ghy ’t willighlijck van selven, dan door dwang. Dus raeckt het slaefsche dier, al hygende, op den gang. En sweet, en sucht, en kucht. De beenen hem begeven. Hy valt op beyde knien, als bad hy, laetme leven;

Image