OCR

53 Geen Duynkerck sou de zee met vlooten overheeren. Maetroos die roovers ras sou aersling klimmen leeren; En ’t laege Waterland doen kijcken door een’ koord Dien, die nu blindeling ons slingert over boord, En visschers vangt en spant, verwt zeeluy doods van vreesen: Soo datter een geschrey van weduwen en weesen Ten hoogen hemel rijst, wt dorpen en wt steén. Wat's d’oorsaeck? Vraeghtmen, wat? De gierigheyd alleen, Die ’t algemeen versuymt, en vordert slechts haer eygen: En sprack ick klaerdre spraeck, ick sorg sy soume dreygen Met breuck en boeten, of te levren aen den beul. Want waerheyd (dat’s al oud) vind nergens hey! nocht heul: Dies roemtmen hem voor wijs, die vinger op den mond leyd. O kon ick oock die konst: maer wat op ’s harten grond leyd Dat weltme na de keel: ick word te stijf geparst, En ’t werckt als nieuwe wijn, die tot de spon wtbarst. Soo ’t onvolmaecktheyd is, ’t magh tot volmaecktheyd dyen Van dees’ rampsalige en beroerelijcke tyen, Waer in elck grabbelt, tot sijns naesten achterdeel, Schrijft andren toe, en schuyft op hen de schuld van’t scheel. Waer Cato levend, die gestrenge Cato, trouwen, Hoe doncker sou hy, met een doncker paer winckbrouwen, Begrimmen oversijds de feylen onser eeu, En ringelooren den geringeloorden leeu; Die sich soo schendigh nu van rekels laet verbaffen. Hoe sou hy graeuwen: flux en past dit af te schaffen: Dat weder ingeset. Hier stuurman waer het roer, En let op ’t oud compas. Voort, voort, met desen loer, Die noyt te water ging: hy sal ons ’t spel verbrodden. En ghy, hou oogh in ’t seyl. Waer heen met dese vodden, Ghy lompe, plompe dief, die ’t scheepsvolck streckt tot last? t’ Hans grijp ick u by ’t oor, en spijcker ’t aen den mast. Waer Cato levend, wis, daer sou geen haer aen feylen, Of ’t ging als ’t plagh te gaen. Wat soumen lands beseylen: Daer nu de norsse nyd ons slapend seylt voorby, De loef afsteeckt, terwijlwe leggen in de ly, In vaer van schipbreuck, schier aen laeger wal vervallen. Het roer den meester mist, en daerom is ’t aen ’t mallen: En wilme’ op ’t dreygement niet letten van den nood, Soo bergh aen ’t naeste land uw leven in den boot. Doch ’k hoop een beter, van die gaerne ’t beste saegen, En sucht tot ’t vaderland in vroomen boesem draegen. De sulcke vindmen noch als parrelen aen strand.

OCR + GPT-4o

Geen Duynkerck sou de zee met vlooten overheeren. Maetroos die roovers ras sou aersling klimmen leeren; En ’t laege Waterland doen kijcken door een’ koord Dien, die nu blindeling ons slingert over boord, En visschers vangt en spant, verwt zeeluy doods van vreesen: Soo datter een geschrey van weduwen en weesen Ten hoogen hemel rijst, wt dorpen en wt steén. Wat's d’oorsaeck? Vraeghtmen, wat? De gierigheyd alleen, Die ’t algemeen versuymt, en vordert slechts haer eygen: En sprack ick klaerdre spraeck, ick sorg sy soume dreygen Met breuck en boeten, of te levren aen den beul. Want waerheyd (dat’s al oud) vind nergens hey! nocht heul: Dies roemtmen hem voor wijs, die vinger op den mond leyd. O kon ick oock die konst: maer wat op ’s harten grond leyd Dat weltme na de keel: ick word te stijf geparst, En ’t werckt als nieuwe wijn, die tot de spon wtbarst. Soo ’t onvolmaecktheyd is, ’t magh tot volmaecktheyd dyen Van dees’ rampsalige en beroerelijcke tyen, Waer in elck grabbelt, tot sijns naesten achterdeel, Schrijft andren toe, en schuyft op hen de schuld van’t scheel. Waer Cato levend, die gestrenge Cato, trouwen, Hoe doncker sou hy, met een doncker paer winckbrouwen, Begrimmen oversijds de feylen onser eeu, En ringelooren den geringeloorden leeu; Die sich soo schendigh nu van rekels laet verbaffen. Hoe sou hy graeuwen: flux en past dit af te schaffen: Dat weder ingeset. Hier stuurman waer het roer, En let op ’t oud compas. Voort, voort, met desen loer, Die noyt te water ging: hy sal ons ’t spel verbrodden. En ghy, hou oogh in ’t seyl. Waer heen met dese vodden, Ghy lompe, plompe dief, die ’t scheepsvolck streckt tot last? t’ Hans grijp ick u by ’t oor, en spijcker ’t aen den mast. Waer Cato levend, wis, daer sou geen haer aen feylen, Of ’t ging als ’t plagh te gaen. Wat soumen lands beseylen: Daer nu de norsse nyd ons slapend seylt voorby, De loef afsteeckt, terwijlwe leggen in de ly, In vaer van schipbreuck, schier aen laeger wal vervallen. Het roer den meester mist, en daerom is ’t aen ’t mallen: En wilme’ op ’t dreygement niet letten van den nood, Soo bergh aen ’t naeste land uw leven in den boot. Doch ’k hoop een beter, van die gaerne ’t beste saegen, En sucht tot ’t vaderland in vroomen boesem draegen. De sulcke vindmen noch als parrelen aen strand.

Image