OCR

52 En sprack: uw hart is verr’; ghy naecktme met de lippen. De waerheyd eyscht het hart, en niet soo seer ’t gebaer. Dit laeste sonder ’t eerst, dat maeckt een’ huychelaer; Die by een cierlijck graf seer aerdigh word geleecken: Vol rottings binnen, en van buyten schoon bestreecken. Soo was uw vader niet, die burger-vader, neen: Van binnen was hy juyst, gelijck hy buyten scheen. ’k Geloof, men had geen’ gal in desen man gevonden, Indien, nadat de dood sijn leven had verslonden, Sijn lijck waer opgesneén. Hoe was hy soo gelijck Dien burgemeestren, die wel eertijdts ’t Roomsche rijck, Door hunne oprechtigheyd, opbouden van der aerde Ten top: doen d’ackerbou in achting was en waerde: Doen deege deeglijckheyd niet speelde, raep en schraep; En ’s vyands goud min gold dan een’ gebrade raep. Hoe heeft hem Amsteldam ervaeren wijs en simpel: Een hoofd vol kreucken, een geweten sonder rimpel. O beste bestevaér! wat waert ghy Holland nut, Een styl des raeds, doen ’t lijf van ’t stocxken werd gestut; Op dat ick ga voorby ons Catilinaes tyen: Doen ’t vaderland in last, door twist der burgeryen, Ghy ’t leven waert getroost te heyligen den staet: En doen uw hoofd gedoemt, door ’t hoofd van eygebaet, Ghy geen’ gedachten had van wijcken of van wancken. De wees en weduwen, de ballingen u dancken: Hoewelghe noyt om danck hebt, sonder onderscheyd, Bescheenen met den glans van uw’ goedaerdigheyd, Ondanckbre en danckbre, dienghe kont ten oorbaer strecken. O spiegel van de deugd! O voorbeeld sonder vlecken! Noyt sooptghe ’t bloet en mergh der schamele gemeent: Nocht stopte d’ooren voor haer rammelend gebeent. Wat lietghe uw’ soonen na, doen ’s levens licht wou neygen? Indien ’t gemeen u roept, besorgt het als uw eygen. Soo was uw wterste aém slechts waere klaere deughd; Daer ghy, vermaerde stad, uw’ kroon meed’ cieren meught. Soo ’t land uw vaders deughd soo wel had erven mogen, Als sijn’ gedachtenis, s’ had swaerder ruaym gewogen Dan duysend tonnen schats, en duysend, en noch bet: En ’k sagh de swaerigheén van onsen staet gered. Indien de Spanjaerd sagh het land van Hoofden blincken, Hoe sou sijn fiere moed hem in de schoenen sincken: Hoe sou hy vader Ney opwecken, door gebeén, Om met sijn’ tong dees’ scheur te neyen hecht aen een.

OCR + GPT-4o

En sprack: uw hart is verr’; ghy naecktme met de lippen. De waerheyd eyscht het hart, en niet soo seer ’t gebaer. Dit laeste sonder ’t eerst, dat maeckt een’ huychelaer; Die by een cierlijck graf seer aerdigh word geleecken: Vol rottings binnen, en van buyten schoon bestreecken. Soo was uw vader niet, die burger-vader, neen: Van binnen was hy juyst, gelijck hy buyten scheen. ’k Geloof, men had geen’ gal in desen man gevonden, Indien, nadat de dood sijn leven had verslonden, Sijn lijck waer opgesneén. Hoe was hy soo gelijck Dien burgemeestren, die wel eertijdts ’t Roomsche rijck, Door hunne oprechtigheyd, opbouden van der aerde Ten top: doen d’ackerbou in achting was en waerde: Doen deege deeglijckheyd niet speelde, raep en schraep; En ’s vyands goud min gold dan een’ gebrade raep. Hoe heeft hem Amsteldam ervaeren wijs en simpel: Een hoofd vol kreucken, een geweten sonder rimpel. O beste bestevaér! wat waert ghy Holland nut, Een styl des raeds, doen ’t lijf van ’t stocxken werd gestut; Op dat ick ga voorby ons Catilinaes tyen: Doen ’t vaderland in last, door twist der burgeryen, Ghy ’t leven waert getroost te heyligen den staet: En doen uw hoofd gedoemt, door ’t hoofd van eygebaet, Ghy geen’ gedachten had van wijcken of van wancken. De wees en weduwen, de ballingen u dancken: Hoewelghe noyt om danck hebt, sonder onderscheyd, Bescheenen met den glans van uw’ goedaerdigheyd, Ondanckbre en danckbre, dienghe kont ten oorbaer strecken. O spiegel van de deugd! O voorbeeld sonder vlecken! Noyt sooptghe ’t bloet en mergh der schamele gemeent: Nocht stopte d’ooren voor haer rammelend gebeent. Wat lietghe uw’ soonen na, doen ’s levens licht wou neygen? Indien ’t gemeen u roept, besorgt het als uw eygen. Soo was uw wterste aém slechts waere klaere deughd; Daer ghy, vermaerde stad, uw’ kroon meed’ cieren meught. Soo ’t land uw vaders deughd soo wel had erven mogen, Als sijn’ gedachtenis, s’ had swaerder ruaym gewogen Dan duysend tonnen schats, en duysend, en noch bet: En ’k sagh de swaerigheén van onsen staet gered. Indien de Spanjaerd sagh het land van Hoofden blincken, Hoe sou sijn fiere moed hem in de schoenen sincken: Hoe sou hy vader Ney opwecken, door gebeén, Om met sijn’ tong dees’ scheur te neyen hecht aen een.

Image