OCR

50 Die swygent meest haer deucht betoont, Is die met vier d’Apostels kroont. De snoodtste op aerde deed de menschen Nae Godts verborgen wysheyt wenschen. De booste sprack int Heemelryck: »myn macht zy d’hoogste macht gelyck!” In hun sticht Godt zyn heerschappyen, die, met het doen, ’t gelooff belyen. Schyn, als een Droch- en dwael-licht, lejdt Wie dat haer volght ter duysterhejt. De vrome zielen te belaegen, Kan Hollants zachte grondt niet dragen. de Roomsche geus het smekent blad tot Brussel, ondertekent had, Soo wel als d’ander; En versocht er *s lants vryheyt by, aen ’s Kajzars dochter. den muyter, die gerustheyt haet, loost altyd een geschickte staet. Daer d’ eene burger ’s anders mujren bestormt, die stadt en kan niet dujren. geen aerdsche God, off hy wordt by een Eedt verknocht: meer schuttery. Wat leeraers ook dien bant ontlitsen, die kerven ’t snoer der Zeeven flitsen. Elck zyn waerom *). 1) Zie ,,Een onwaerdeerlycke Vrouw”, van Dr. Worp, bl. 81—82. Onder de antwoorden op Vondels oproep was dat van Tesselschade, onder haar spreuk ,,Elck zijn waerom”, ingezonden, het waardigst. Het werd als brief gezonden aan het adres van Vondel, om het verder, »ter betutteling” door te zenden aan Hooft. Deze was er zeer mede ingeno- men, en schreef aan de dichteres: ,,Als jck nae de prijs vande Academje staen wilde, jck zoude staende houden, dat de beste tonge is die van Joffre Tesselschaes pen. Want haer ujtspraeck heeft niet alleen my wel gevallen, maer myne liefste Helionora zoo wel gesmaeckt, dat ze door die leckernije, tot haere eerste liefde ter poésie bekoort zijnde, ernstelijk op mij verzocht heeft, jck zoude dat gedicht toch ujtschrijven, ’t welk ’t eerst is, dat zij mij zulx in alle haer leven geverght heeft... Het bijgaende antwoort op de vraeghe kan U E. zoo betuttelt als ’t nu is, in ’t net stellen, ende beslooten aende Akademie verzenden, oft aen U E. zuster, om aldaer ingelevert te werden. (Namelijk aan Anna Roemers.) De roemer, verstae jck, zal door haer handt gesneeden werden, ende misschien zucht tot vrienden hebben, om niet ujt het geslaght van Roemer te gaen.” In de uitgave van Brandt, Vondels Poezij 1682, is dit gedicht onderteekend met P. C. H., de initialen van Hooft. Van Lennep veronderstelt (Vondel III, 56) dat Brandt wellicht voor den druk het afschrift heeft gebruikt, hetwelk Hooft volgens bovenstaanden brief voor zijn vrouw Heleonora had gemaakt.

OCR + GPT-4o

Die swygent meest haer deucht betoont, Is die met vier d’Apostels kroont. De snoodtste op aerde deed de menschen Nae Godts verborgen wysheyt wenschen. De booste sprack int Heemelryck: „myn macht zy d’hoogste macht gelyck!” In hun sticht Godt zyn heerschappyen, die, met het doen, ’t gelooff belyen. Schyn, als een Droch- en dwael-licht, lejdt Wie dat haer volght ter duysterhejt. De vrome zielen te belaegen, Kan Hollants zachte grondt niet dragen. de Roomsche geus het smekent blad tot Brussel, ondertekent had, Soo wel als d’ander; En versocht er ’s lants vryheyt by, aen ’s Kajzars dochter. den muyter, die gerustheyt haet, loost altyd een geschickte staet. Daer d’ eene burger ’s anders mujren bestormt, die stadt en kan niet dujren. geen aerdsche God, off hy wordt by een Eedt verknocht: meer schuttery. Wat leeraers ook dien bant ontlitsen, die kerven ’t snoer der Zeeven flitsen. Elck zyn waerom.

Image