OCR

47 VAN BAERLE AAN HOOFT. (Vertaling door Vondel.) 1630, 14 Maart. Doorluchtige man, ick hebbe altemet overlesen de vaersen, waermede ghy onsen grooten veldheer begroet, over synen geluckigen toght. Want met eenmael die te overlesen kon ick mynen lust niet vernoegen, nochte uwe spitsvondigheden en diepe geheymenissen begrypen. Ghy versmaet de praetjes van slopjes en steeghjes volck, en weert van dese heylighdommen de dichters, die met den raven kras kras kryten, en de poetinnen, die als aexsters snateren. Ick sie dat alles in u hooghdraevend is, sin, styl, en de tittel self. Ick voegh er oock het slot by daerghe Drost van syt. Hier van daen sietghe alles over ’t hooft wat beneden u leyt, versmadende alsoo de rymers die langs d’aerde kruypen. Ghy nabuurt met den gestarnten en stapt door de wolcken. Onder de latynen brommen Statius en Claudiaen, onder de Griecken Pindarus, Bartas onder de Vran- cken onser eeuwe. Ghy treed over hoofden en kruynen der Neder- landsche poéten, en munt onder de lage heggen wt als een hoogh- gewassen cypres. Zedert eenige jaeren herwaert hebtghe den Nederlandschen dichtren tot een voorbeelt gestreckt: die soo menighmael sy niet willen onder rondeelers en rete reymers gerekent syn, poogen met uwe laersen op het tooneel te komen, en uwe brommende tael na te bootsen: maer ick sie dat dese copieerders vaeren als de kickvorsch daer het sproockje van seyt, wiens darmen borsten, doen hy wt opgeblasenheyd bestond den geswollen os na te bulcken. Het sy ons geoorlooft van u te singen *t geen Horatius van den Thebaenschen poeet song: Wie Hooft der dichtren stael wil volgen, slaght Dedael, en poogt met wassen vieugel te sweven als een veugel, hy stort in ’t glasen meer, elck roept: hier quam hy neer. Ghy begeert dat ick uwe feylen en struyckelingen aenwyse; maer ick, heer Hooft, ben de man niet die Venus toffel dar be- tatelen, nocht soo scharpsiende Lynceus in der vrienden schriften, dat ick, ’t geen berispelyk is, gewoon ben te stippen, en niet liever tot myn onderwys Pewaere *t geen heerlijck gesproken is. Ick vinde in uwe dichten veele dingen die treffelyck scharpsinnich

OCR + GPT-4o

VAN BAERLE AAN HOOFT. (Vertaling door Vondel.) 1630, 14 Maart. Doorluchtige man, ick hebbe altemet overlesen de vaersen, waermede ghy onsen grooten veldheer begroet, over synen geluckigen toght. Want met eenmael die te overlesen kon ick mynen lust niet vernoegen, nochte uwe spitsvondigheden en diepe geheymenissen begrypen. Ghy versmaet de praetjes van slopjes en steeghjes volck, en weert van dese heylighdommen de dichters, die met den raven kras kras kryten, en de poetinnen, die als aexsters snateren. Ick sie dat alles in u hooghdraevend is, sin, styl, en de tittel self. Ick voegh er oock het slot by daerghe Drost van syt. Hier van daen sietghe alles over ’t hooft wat beneden u leyt, versmadende alsoo de rymers die langs d’aerde kruypen. Ghy nabuurt met den gestarnten en stapt door de wolcken. Onder de latynen brommen Statius en Claudiaen, onder de Griecken Pindarus, Bartas onder de Vrancken onser eeuwe. Ghy treed over hoofden en kruynen der Nederlandsche poéten, en munt onder de lage heggen wt als een hooghgewassen cypres. Zedert eenige jaeren herwaert hebtghe den Nederlandschen dichtren tot een voorbeelt gestreckt: die soo menighmael sy niet willen onder rondeelers en rete reymers gerekent syn, poogen met uwe laersen op het tooneel te komen, en uwe brommende tael na te bootsen: maer ick sie dat dese copieerders vaeren als de kickvorsch daer het sproockje van seyt, wiens darmen borsten, doen hy wt opgeblasenheyd bestond den geswollen os na te bulcken. Het sy ons geoorlooft van u te singen ’t geen Horatius van den Thebaenschen poeet song: Wie Hooft der dichtren stael wil volgen, slaght Dedael, en poogt met wassen vieugel te sweven als een veugel, hy stort in ’t glasen meer, elck roept: hier quam hy neer. Ghy begeert dat ick uwe feylen en struyckelingen aenwyse; maer ick, heer Hooft, ben de man niet die Venus toffel dar betatelen, nocht soo scharpsiende Lynceus in der vrienden schriften, dat ick, ’t geen berispelyk is, gewoon ben te stippen, en niet liever tot myn onderwys bewaere ’t geen heerlijck gesproken is. Ick vinde in uwe dichten veele dingen die treffelyck scharpsinnich

Image