OCR

40 En wischt met d’ander hand haer’ oogen rood van druck. Wy spreecken: eedle vrou, wat woedend ongeluck, Wat onheyl jaeght u hier, langs buytenbaensche paden, In naere schemering? Ach! steentse, ick ben verraden. De Duytsche Vryheyd vlied den bodem van het rijck. Waer raecktmen strandewaert? Wy soecken algelijck Te paerde door de zee ons selleven te redden. Mijn rust is hier gesteurt op haer’ geruste bedden. Waer vinden wy het vleck, dat in de duynen leyt, De wereld door vermaert door heldendapperheyd? Daer eer mijn Welhem heeft in’t harrenas gebloncken En Spanjen, doen het was so godvergeten droncken Van’t Peruaensche bloed, geleert, hoe kleen het zy, *t Geen stuyten kan den scheut der Christe Monarchy. Ick kon my selve traegh tot ballingschap verpijnen, Voor dat graef Rudolfs geest bebloed my quam verschijnen Ter middernacht, daer ick mijn’ leden had gestreckt. Mevrouwe, sprack hy, sooghe noyt waert opgeweckt Door oorlooghsrampen en bebloede nederlaegen, Door moordgeschrey en landbederfelijcke plaegen, Soo weck u eens de moord soo wreed aen my gepleeght, Die allen overlast en wreedheid overweegt. Waar zal oprechte trouw voortaan zich op verlaten? *k Ontsloot mijn Graaflijkheid aan Oostenrijks soldaten, En vierde ze den toom, als waar ik aller slaaf; Een ander had de daad, en ik den naam van Graaf, Ik ben gezworen heer, een vreemde stelt me wetten; Men troont me, onnozelijk, op schellemsche banketten, Men moord my, onder schijn van onderling krackeel. Uytheemschen vangen ’t aen: de landsheer boet het scheel. Mijn graeflijck bloed besprengt mijn’ erfelijcken acker. En lust u ’t slaepen noch? En wordghe noch niet wacker? Ga bergh u onder ’t dack, terwijl het onweer ruyscht, Daer nu een jongling vrijt den vrydom met sijn’ vuyst. Van ouds is ’t al gespelt dat Duytschlands moed sal swijcken: De Vryheyd over Rijn, voor eenen tijd lang, wijcken, Soo lang tot Holland, met sijn’ bondgenooten, haer Weér setten sal met kracht en staci op ’t autaer: Dan sultghe blincken, by u welkome onderdaenen. Op op, en troost mijn’ bruyd, die druckigh smilt in traenen. Hier meé verdween de geest. Het spoocken was gedaen, En ick met desen sleep begaf my herwaert aen. Soo spreeckt d’eerwaerde vrou, en breeckt haer’ klacht met nocken,

OCR + GPT-4o

En wischt met d’ander hand haer’ oogen rood van druck. Wy spreecken: eedle vrou, wat woedend ongeluck, Wat onheyl jaeght u hier, langs buytenbaensche paden, In naere schemering? Ach! steentse, ick ben verraden. De Duytsche Vryheyd vlied den bodem van het rijck. Waer raecktmen strandewaert? Wy soecken algelijck Te paerde door de zee ons selleven te redden. Mijn rust is hier gesteurt op haer’ geruste bedden. Waer vinden wy het vleck, dat in de duynen leyt, De wereld door vermaert door heldendapperheyd? Daer eer mijn Welhem heeft in’t harrenas gebloncken En Spanjen, doen het was so godvergeten droncken Van’t Peruaensche bloed, geleert, hoe kleen het zy, ’t Geen stuyten kan den scheut der Christe Monarchy. Ick kon my selve traegh tot ballingschap verpijnen, Voor dat graef Rudolfs geest bebloed my quam verschijnen Ter middernacht, daer ick mijn’ leden had gestreckt. Mevrouwe, sprack hy, sooghe noyt waert opgeweckt Door oorlooghsrampen en bebloede nederlaegen, Door moordgeschrey en landbederfelijcke plaegen, Soo weck u eens de moord soo wreed aen my gepleeght, Die allen overlast en wreedheid overweegt. Waar zal oprechte trouw voortaan zich op verlaten? ’k Ontsloot mijn Graaflijkheid aan Oostenrijks soldaten, En vierde ze den toom, als waar ik aller slaaf; Een ander had de daad, en ik den naam van Graaf, Ik ben gezworen heer, een vreemde stelt me wetten; Men troont me, onnozelijk, op schellemsche banketten, Men moord my, onder schijn van onderling krackeel. Uytheemschen vangen ’t aen: de landsheer boet het scheel. Mijn graeflijck bloed besprengt mijn’ erfelijcken acker. En lust u ’t slaepen noch? En wordghe noch niet wacker? Ga bergh u onder ’t dack, terwijl het onweer ruyscht, Daer nu een jongling vrijt den vrydom met sijn’ vuyst. Van ouds is ’t al gespelt dat Duytschlands moed sal swijcken: De Vryheyd over Rijn, voor eenen tijd lang, wijcken, Soo lang tot Holland, met sijn’ bondgenooten, haer Weér setten sal met kracht en staci op ’t autaer: Dan sultghe blincken, by u welkome onderdaenen. Op op, en troost mijn’ bruyd, die druckigh smilt in traenen. Hier meé verdween de geest. Het spoocken was gedaen, En ick met desen sleep begaf my herwaert aen. Soo spreeckt d’eerwaerde vrou, en breeckt haer’ klacht met nocken,

Image