OCR

U, onder eenen zerck van godtgeleert papier, Niet overstullept vondt, of hooger dan de klocken, Gelijck een marmer beelt, zaegh staen, als opgetrocken, En in den geest verruckt: want zulck een letterhelt Versmaet het muffe bedde, en yvert om in’t velt Van starrelichte blaén, in ’t midden der geleden En benden, die voor d’eer van hun’ Verlosser streden, Te sterven met de schacht en veder in de hant, En onvertsaeght het gras te bijten met den tant. Zoo sterckte uw drift den Leeuw Alatius in ’t strijden, Gelijck een Grieksch Romain, en haelde d’oude tijden, En zeden, lang van gras en onkruit overgroeit, Geluckigh voor den dagh, zoo klaer als onvermoeit: Zoo voede uw milde pen de hongerige zielen, Die op den bloessem van uw blaen en brieven vielen, Als byen, op een velt, vol bloemen, dau, en kruit. Zoo hebt ghy lang, op ’t spits van redenen, gestuit Den vreesselijcken storm van ’t heir der duisternissen, En al wat zich vermomt met verwen en vernissen, In’t licht ten toon gestelt; de Hel de grijns gelicht. De Vaders hebben zoo van outs de Kerck gesticht; Het zy men Marcion Godts menscheit zagh verbasteren; Het zy Arrius tong de Godtheit dorst verlasteren, Op ’t spoor van Ebion: het zy Pelagius Den toevloet der Gena verriet met Judas kus; Zoo dickwerf hy Natuur, en ons gezwackt vermogen Te hoog in top verhief. De Waerheit en de Logen, Van ’s werelts aenvang af, elckandre ’t voorhooft boon; Gelijck mijn treurspel nu door Lucifer den troon Van ’t hemelrijck bestormt; daer Michaél van boven Den blixem op hem worpt, die angstigh in de kloven Der aerde zich versteeckt, en zijn wanschapenheit Geplondert ziet van glans en d’eerste Majestcit. Rechtschape dapperheit verduurt Godts tegenwrijters. Nu schept ghy ademtoght, in ’t midden van twee Myters, Wier gunst en zegen u gedyen tot een’ rugh; Keur Mentz aen d’eene zijde, aen d’andere Ozenbrugh, Twee Helden door hun deught zoo hoogh in top geklommen, Verstercken u, gelijck twee vierige kolommen. Mijn geest verlangt naer u, en dien gewenschten dagh, Dat ick uw aengezicht gezont aenschouwen magh. De jaren glyen hene, of vallen af, als bladers: De tijt wort niet gestuit. Zoo missen wy ons Vaders, 123

OCR + GPT-4o

U, onder eenen zerck van godtgeleert papier, Niet overstullept vondt, of hooger dan de klocken, Gelijck een marmer beelt, zaegh staen, als opgetrocken, En in den geest verruckt: want zulck een letterhelt Versmaet het muffe bedde, en yvert om in’t velt Van starrelichte blaén, in ’t midden der geleden En benden, die voor d’eer van hun’ Verlosser streden, Te sterven met de schacht en veder in de hant, En onvertsaeght het gras te bijten met den tant. Zoo sterckte uw drift den Leeuw Alatius in ’t strijden, Gelijck een Grieksch Romain, en haelde d’oude tijden, En zeden, lang van gras en onkruit overgroeit, Geluckigh voor den dagh, zoo klaer als onvermoeit: Zoo voede uw milde pen de hongerige zielen, Die op den bloessem van uw blaen en brieven vielen, Als byen, op een velt, vol bloemen, dau, en kruit. Zoo hebt ghy lang, op ’t spits van redenen, gestuit Den vreesselijcken storm van ’t heir der duisternissen, En al wat zich vermomt met verwen en vernissen, In’t licht ten toon gestelt; de Hel de grijns gelicht. De Vaders hebben zoo van outs de Kerck gesticht; Het zy men Marcion Godts menscheit zagh verbasteren; Het zy Arrius tong de Godtheit dorst verlasteren, Op ’t spoor van Ebion: het zy Pelagius Den toevloet der Gena verriet met Judas kus; Zoo dickwerf hy Natuur, en ons gezwackt vermogen Te hoog in top verhief. De Waerheit en de Logen, Van ’s werelts aenvang af, elckandre ’t voorhooft boon; Gelijck mijn treurspel nu door Lucifer den troon Van ’t hemelrijck bestormt; daer Michaél van boven Den blixem op hem worpt, die angstigh in de kloven Der aerde zich versteeckt, en zijn wanschapenheit Geplondert ziet van glans en d’eerste Majestcit. Rechtschape dapperheit verduurt Godts tegenwrijters. Nu schept ghy ademtoght, in ’t midden van twee Myters, Wier gunst en zegen u gedyen tot een’ rugh; Keur Mentz aen d’eene zijde, aen d’andere Ozenbrugh, Twee Helden door hun deught zoo hoogh in top geklommen, Verstercken u, gelijck twee vierige kolommen. Mijn geest verlangt naer u, en dien gewenschten dagh, Dat ick uw aengezicht gezont aenschouwen magh. De jaren glyen hene, of vallen af, als bladers: De tijt wort niet gestuit. Zoo missen wy ons Vaders,

Image