OCR

122 Met water, schuim, en steen door zoo veel steene bogen, Gelijck een ronde kay ten bergh komt afgevlogen, En in de laeghte rolt. Uw yver en uw zorgh, Gedurigh in Godts oegst, vercieren Regensborgh, Daer ’t vierde regement van Rome voortijts waeckte, En onlangs Oostenrijck met kroon en scepter blaeckte Van gout en diamant; toen ’t Keurgezagh den Zoon Van Ferdinand verhief op ’s Roomschen Konings troon, Tot vreught van ’t Heiligh Rijck, en ’s Keizers onderdanen, Die, van den oorlogh wars, met volle vredevanen Onthalen hunnen heer, en zien den overvloet, Ons Duitschlant in den schoot gegoten, te gemoet. Den Hemel zy gelooft, die al de donkre wolcken Van Nydigheit verdrijft, en d’onderdruckte volcken Verheft, en overstraelt met deze zon van pais, Gerezen uit den troon van ’t Keizerlijck palais. Dat heet de vredekroon gelijck Augustus spannen. Nu groeit heel Christenrijk: nu schricken d’Ottomannen, Tot voor de poorten, daer de Groote Constantijn Het Kruis voorheene plante, en nu de maneschijn Van Mahomet den glans, de stralen van de Waerheit Zoo stout in ’t licht durf staen, en pooght ons middaghsklaerheit Te dooven met een’ damp, en vuilen smoock, en smet, Ja zelf daer Christus lest zijn voeten heeft gezet. Nu Duitschlant adem schept, na veel gelede smarten, Wil ’t zaet der letteren, in d’ackeren der harten Geworpen, jaer op jaer, ons kroonen met zijn vrucht, En spreien eenen geur van billijckheit en tucht, Godtvruchtigheit en trou ter stede, daer de Spiessen, Geweer, en bussekruit, en scherpe distels wiessen. Men zal Athene zien herbouwt, van lant tot lant, Waer Pallas den olijf, gelijck een’ zegen, plant. In hare schaduw zal uw grijsheit noch ontluicken, En diep in wintersneeuw de zomerroozen pluicken: Want wie hier, levens zadt, versuft zit, en verduft; Uw brein, gelijck uw naem, blijft nieuw: uw out vernuft Wort jeugdigh, en verquickt, als zommige plantsoenen, En bladers, die al ’t jaer gedurigh blijven groenen. Uw yver voor geen’ last van letterarbeit zwicht; En onder zulck een pack van zwaericheén verlicht Het goddelijck muzijck, een strael van uwe gaven, Uw geest, die dickwils diep in boecken leit begraven, Gedompelt, en bedeckt: en vreemt waer ’t zoo men hier

OCR + GPT-4o

Met water, schuim, en steen door zoo veel steene bogen, Gelijck een ronde kay ten bergh komt afgevlogen, En in de laeghte rolt. Uw yver en uw zorgh, Gedurigh in Godts oegst, vercieren Regensborgh, Daer ’t vierde regement van Rome voortijts waeckte, En onlangs Oostenrijck met kroon en scepter blaeckte Van gout en diamant; toen ’t Keurgezagh den Zoon Van Ferdinand verhief op ’s Roomschen Konings troon, Tot vreught van ’t Heiligh Rijck, en ’s Keizers onderdanen, Die, van den oorlogh wars, met volle vredevanen Onthalen hunnen heer, en zien den overvloet, Ons Duitschlant in den schoot gegoten, te gemoet. Den Hemel zy gelooft, die al de donkre wolcken Van Nydigheit verdrijft, en d’onderdruckte volcken Verheft, en overstraelt met deze zon van pais, Gerezen uit den troon van ’t Keizerlijck palais. Dat heet de vredekroon gelijck Augustus spannen. Nu groeit heel Christenrijk: nu schricken d’Ottomannen, Tot voor de poorten, daer de Groote Constantijn Het Kruis voorheene plante, en nu de maneschijn Van Mahomet den glans, de stralen van de Waerheit Zoo stout in ’t licht durf staen, en pooght ons middaghsklaerheit Te dooven met een’ damp, en vuilen smoock, en smet, Ja zelf daer Christus lest zijn voeten heeft gezet. Nu Duitschlant adem schept, na veel gelede smarten, Wil ’t zaet der letteren, in d’ackeren der harten Geworpen, jaer op jaer, ons kroonen met zijn vrucht, En spreien eenen geur van billijckheit en tucht, Godtvruchtigheit en trou ter stede, daer de spiessen, Geweer, en bussekruit, en scherpe distels wiessen. Men zal Athene zien herbouwt, van lant tot lant, Waer Pallas den olijf, gelijck een’ zegen, plant. In hare schaduw zal uw grijsheit noch ontluicken, En diep in wintersneeuw de zomerroozen pluicken: Want wie hier, levens zadt, versuft zit, en verduft; Uw brein, gelijck uw naem, blijft nieuw: uw out vernuft Wort jeugdigh, en verquickt, als zommige plantsoenen, En bladers, die al ’t jaer gedurigh blijven groenen. Uw yver voor geen’ last van letterarbeit zwicht; En onder zulck een pack van zwaericheén verlicht Het goddelijck muzijck, een strael van uwe gaven, Uw geest, die dickwils diep in boecken leit begraven, Gedompelt, en bedeckt: en vreemt waer ’t zoo men hier

Image