OCR
Nu leer met my zachtzinnigh oorelogen, En Rome zelf bestormen op zijn kracht; Niet met gewelt van schiltpadt, ram en bogen, Waer me het fel al ’t aertrijck t’ onderbraght; Maer met gebeén, en tranen, en twee tongen, En wonderheén, en afgepynight bloet. Wat Caesar dwongk heeft Christus dus gedwongen. De doornekroon beschaemt den lauwerhoet. Omhels dan dit paer helden, echte Vaders Der Roomsche Bruit, en Godtverloofde maeght; Die, op het bloet van hun doorluchtige aders, Meer moedts dan op Anchises afkomst draeght: Die afkomst quam den gryzen stroom oproeien, En plante daer, door 't zwaert, vervloeckte Goén; d’Apostelschap, beknelt in ysre boeien, Verhief ’er ’t Kruis, gezegent in Godts zoon. Ghy kust en leest de blaén die eeuwigh leven; De lelien met roozen overstroit; Spierwit satijn met martelinckt beschreven, En bloetkorael op sneeuw, dat niet ontdoit. Daer ziet men druck het padt tot blyschap banen. Daer puft de stanck des kerckers ’t weeligh hof. Daer kiest uw lust geen perlen voor die tranen. Daer veeght men kroon en scepter uit, als stof. Terwijl de jeught, met ydelheén geladen, Den oogenblick des levens wulpsch verquist, Leert d’aendacht hier de tyranny versmaden, En d’ydelheén, noch ydeler dan mist. Zy leert ’er naer Godts strenge Ridders aerden, Die ’t hemelpadt, op purper niet betreén, Maer op de punt van spijckers, sne van zwaerden, Gekloncken en geknarst door vleesch en been. Wat is ons vleesch, dat toch in ’t graf moet rotten? Wat is het lijf, vermast van snoode pracht? Der wormen spijze, en voetsel voor de motten; Een hindernis van ’t geen Godt dierbaerst acht. Dat’s ’t wezen uit zijn aengezicht gesneden, De hemelsche en in klay gevange ziel; Die haeckt te spoén, met wyde en wisse schreden, Naer ’t zaligh honck, waer op haer liefde viel. Geen Labyrinth der weerelt kan verwarren Haer opzet, zoo zy volght den marteldraet, En ’t licht der beide in bloet vergulde starren;
OCR + GPT-4o
Nu leer met my zachtzinnigh oorelogen, En Rome zelf bestormen op zijn kracht; Niet met gewelt van schiltpadt, ram en bogen, Waer me het fel al ’t aertrijck t’ onderbraght; Maer met gebeén, en tranen, en twee tongen, En wonderheén, en afgepynight bloet. Wat Caesar dwongk heeft Christus dus gedwongen. De doornekroon beschaemt den lauwerhoet. Omhels dan dit paer helden, echte Vaders Der Roomsche Bruit, en Godtverloofde maeght; Die, op het bloet van hun doorluchtige aders, Meer moedts dan op Anchises afkomst draeght: Die afkomst quam den gryzen stroom oproeien, En plante daer, door ’t zwaert, vervloeckte Goôn; d’Apostelschap, beknelt in ysre boeien, Verhief ’er ’t Kruis, gezegent in Godts zoon. Ghy kust en leest de blaén die eeuwigh leven; De lelien met roozen overstroit; Spierwit satijn met martelinckt beschreven, En bloetkorael op sneeuw, dat niet ontdoit. Daer ziet men druck het padt tot blyschap banen. Daer puft de stanck des kerckers ’t weeligh hof. Daer kiest uw lust geen perlen voor die tranen. Daer veeght men kroon en scepter uit, als stof. Terwijl de jeught, met ydelheén geladen, Den oogenblick des levens wulpsch verquist, Leert d’aendacht hier de tyranny versmaden, En d’ydelheén, noch ydeler dan mist. Zy leert ’er naer Godts strenge Ridders aerden, Die ’t hemelpadt, op purper niet betreén, Maer op de punt van spijckers, sne van zwaerden, Gekloncken en geknarst door vleesch en been. Wat is ons vleesch, dat toch in ’t graf moet rotten? Wat is het lijf, vermast van snoode pracht? Der wormen spijze, en voetsel voor de motten; Een hindernis van ’t geen Godt dierbaerst acht. Dat’s ’t wezen uit zijn aengezicht gesneden, De hemelsche en in klay gevange ziel; Die haeckt te spoén, met wyde en wisse schreden, Naer ’t zaligh honck, waer op haer liefde viel. Geen Labyrinth der weerelt kan verwarren Haer opzet, zoo zy volght den marteldraet, En ’t licht der beide in bloet vergulde starren;